تعامل معماران و مهندسان

معماران چگونه باید برای ارتقای طراحی ساختمان با مهندسان همکاری کنند؟

چکیده

از سوی دیگر، مهندسان اغلب مسئول حل مسائل فنی ساختمان و تبدیل کردن طرح معمار به یک ساختار سازه‌ای هستند. آنها راه‌هایی پیشنهاد می‌دهند که پروژه ساخت طرح ساختمان را مقرون‌به‌صرفه‌تر و کارآمدتر بکنند.

در فرایند طراحی و ساخت بنا اگر معماران و مهندسان جداگانه وظیفه خود را انجام بدهند، هماهنگی پروژه ضعیف خواهد بود. ابزارهایی وجود دارند که می‌توانند مهندسان و معماران را برای رسیدن به یک هدف مشترک که ساخت بنایی کارآمد و هماهنگ با محیط پیرامون و نیازهای آن است، یاری دهند. این ابزارها مانند IPD و BIM شیوه‌هایی برای دسترسی و کار مشترک روی یک پروژه را فراهم می‌آورند و پتانسیل جدیدی ایجاد می‌کنند برای ساده کردن پروژه‌ها و رسیدن به نتایج بهتر. (آموزش دکوراسیون داخلی)

دوگانه معماران و مهندسان

احتمالاً مشهورترین گروه دوتایی معماری و مهندسی در اواخر قرن بیستم،‌ گروه بروس گراهام (Bruce Graham) و فزلور کان (Fazlur Kahn) بود که طراحی را از طریق بیان ساختاری متحول کرد. آنها این ایده را گسترش دادند که بنا باید ساختاری واضح و قابل درک برای همه داشته باشد و زیبایی‌شناسی آن در کارکردش ادغام شود.

کارهای آنها با طلوع مدرنیسم مصادف بود و مدرنیسم رویکردی بود که در آن ویژگی‌های فرمی و زیبایی‌شناسی از بنیاد با هم ترکیب می‌شدند تا بنایی ساخته شود که هدف اصلی آن تحقق عملکردی است که برای آن پیش‌بینی شده است.

کان و گراهام شرکتی تأسیس کردند که SOM نام داشت و در معماری پیشرو بود. رایان کالیگان (Ryan Culligan) که یکی از معماران این شرکت است، می‌گوید که همکاری بسیار موفق این دو نفر نتیجه فروتنی و شفافیت آنها بود.

برای نمونه، آن دو یک بنا در شیکاگو ساختند به نام مرکز جان هنکاک (John Hancock Center) که صد طبقه داشت و ۳۶۰ متر مربع مساحت. این بنا محصول دو ایده بود:

·       بیان ساختاری به کمک خرپاهای ضرب‌دری که بار عمودی یعنی جاذبه، و بار جانبی یعنی باد را در سرتاسر سازه پخش می‌کردند.

·       برنامه‌ها و فعالیت‌های مختلف و کاربردهای چندگاه بنا که از زمان افتتاح آن در سال ۱۹۷۰ آن را به یک قطب پرجنب‌وجوس در شیکاگو تبدیل می‌کرد.

کالیگان می‌گوید: «طراحان این بنا هوشمندانه در تمام طول کار این ایده‌ها را مد نظر قرار دادند و با دقت آنها را پیاده کردند.»

  1 مرکز جان هنکاک (John Hancock Center) در صد طبقه و ۳۶۰ متر مربع مساحت

از نظر کان این نوع همکاری هنر و مهندسی بهترین چیزی بود که می‌شد از طریق آن سنت استادان معماری پیش از دوران مدرن را درک کرد، سنتی که با تخصصی و حرفه‌ای شدن مشاغل حوزه ساختمان‌سازی از بین رفته بود.

این همکاری، موجی جدید در ساختمان‌سازی بود که هنوز هم ادامه دارد و به نظر نمی‌رسد به این زودی فروکش کند. نیاز به همکاری بین معماران و مهندسان هنوز هم مهم‌ترین دغدغه کالیگان است. او می‌گوید: «ما در محل کار فعلی‌مان در این مورد بسیار بحث می‌کنیم. در این مورد صحبت می‌کنیم که به چه روشی می‌توان ایده‌ای را که از معماری ریشه نگرفته است، از طریق بیان معماری تقویت کنیم.»

درک تفاوت بین معماران و مهندسان و تعیین ساختارها و روش‌های کاری که امکان برقراری ارتباط مؤثر بین این دو را فراهم کنند، در هر پروژه ساختمانی بنیادی قوی و ضروری ‌است.

تفاوت معماران و مهندسان در چیست؟

علاوه بر استادکاران، معماران و مهندسان دو شخصیت مهم در صنعت ساختمان‌سازی هستند که نقش‌شان از همه مشهودتر است. مهارت این دو گروه کاملاً در خدمت یکدیگر است و باید کار هم را کامل کنند.

در کل، معماران مسئول طراحی کلی ساختمان هستند و مهندسان، تکنسین‌هایی که به اجرا کردن طرح‌های آنها کمک می‌کنند. اما پیشروترین و موفق‌ترین همکاری بین مهندسان و معماران وقتی اتفاق می‌افتد که این مرز کمرنگ شود.

معماران

مشتریان اغلب معماران را استخدام می‌کنند تا یک بنا را طراحی کنند. بناهایی که مهندسان طراحی می‌کنند گسترده وسیعی را در بر می‌گیرند، از یک خانه گرفته تا یک محله کامل. وظیفه معماران این است که کلیت بنا را در نظر بگیرند و جهت‌گیری مفهومی آن را تعیین کنند.

معماران طراح، مسئول تمام عناصر کلی ساختمان و شیوه تعامل آنها با بافت پیرامون ساختمان هستند. این امر شامل مشاوره دادن به مشتری برای برنامه‌ریزی ساخت بنا، یعنی فعالیت‌هایی که قرار است در آن بنا انجام شود و شیوه انجام آنها، شکل و ساختار بنا، فضای داخلی آن و مصالح مورد استفاده نیز می‌شود.

این چشم‌انداز در کار معماران به آن معناست که آنها گاه تمرکزشان را از جزئیات فنی بر می‌دارند. با این حال معماران همواره نگران کارایی و پایداری بنا هستند و می‌خواهند با صرف حداقل انرژی ممکن عملکردهای ساختمان اجرا شوند. این چیزی است که اغلب نیازمند مدیریت فنی سطح بالاست.  

مدرک استاندارد در حرفه معماری، کارشناسی معماری است که در بیشتر کشورها طی چهار یا پنج سال به پایان می‌رسد. برخی شرکت‌های معماری کاردانی معماری هم استخدام می‌کنند. مدرک دکترای معماری هم به علاقه‌مندان ارائه می‌شود، اما بیشتر به درد کسانی می‌خورد که می‌خواهند به جای بازار کار حرفه‌ای، در محیط‌های آکادمیک و تحقیقاتی مشغول به کار شوند.

برای اینکه یک معمار بتواند به‌تنهایی مسئولیت یک پروژه ساختمانی را برعهده بگیرد، باید مجوزی خاص داشته باشد که برای گرفتن آن مجوز نیاز است امتحانی را بگذراند. اغلب مشتریان برای پروژه‌های خود یک معمار استخدام می‌کنند و از یک مهندس مشاوره می‌گیرند.

مهندسان

اگر معماران مسئول «چیستی» بنا باشند، مهندسان امر مهم «چگونگی» بنا را مدیریت می‌کنند. به‌طور سنتی مهندسان بر اجرای فنی ایده‌های معماران تمرکز دارند، یعنی اینکه چگونه هزینه‌های مصالح اولیه را با اهداف و زیبایی‌شناسی طرح هماهنگ کنند.

این امر به مهارت‌های فنی مانند ریاضی و فیزیک بیش از مهارت‌های کیفی مانند ترکیب‌بندی و تعادل نیاز دارد. مهندسان در صنعت ساختمان مسئول هر سیستم مکانیکی سازه‌ای هستند و زیرساخت‌ها را مدیریت می‌کنند، مانند سیستم فاضلاب، تهویه مطبوع، برق‌کشی و غیره.

متداول‌ترین مهندسانی که معماران با آنها کار می‌کنند، مهندسان عمران هستند که کارشان بیشتر ساختن زیرساخت‌های عمومی مانند فرودگاه، پل و جاده است و در سیستم‌های سازه‌ای در بناهای شهری و سایر پروژه‌های ساختمانی تخصص دارند.

بسته به پروژه، ممکن است تعداد زیادی مهندس در رشته‌های مختلف برای تکمیل یک پروژه ساختمانی با معماران همکاری کنند، مثلاً مهندسان ژئوتکنیک در ساخت پروژه‌های زیرزمینی مورد نیاز هستند، مهندسان حمل‌ونقل در ساخت پروژه‌های جاده‌سازی، مهندسان محیط زیست برای ساخت فضاهای سبز و غیره. برخی از مهندسان معماری نیز هستند که تخصص‌شان کمک به معماران و همکاری با آنهاست.

گرفتن مدرک مهندسی معماری یا کارشناسی معماری اغلب چهار سال طول می‌کشد. برای گرفتن کارشناسی ارشد مهندسی دو سال دیگر هم باید درس بخوانید. همانند دکتری معماری، دکتری مهندسی نیز بیشتر بر حوزه تحقیق و کار آکادمیک متمرکز است.

رشته‌های فرعی شاخه مهندسی بسیار بیشتر از رشته‌های فرعی شاخه معماری هستند. مهندسی مکانیک، مهندسی سازه، مهندسی شیمی، مهندسی عمران، مهندسی برق و مهندسی مواد برخی از رشته‌‌های فرعی در شاخه مهندسی هستند.

برای مهندس شدن نیز در برخی شاخه‌ها و برخی کشورها نیاز به دریافت مجوز رسمی وجود دارد. انجمن‌ها و گروه‌های تخصصی در شاخه‌های مختلف مهندسی وجود دارند که مسئول ارزیابی فارغ‌التحصیل و صادر کردن مجوز رسمی برای آنها هستند. مهندسان اغلب در پروژه‌های ساختمانی نقش‌شان این است که به معماران مشاوره دهند.

چه زمانی به یک معمار یا یک مهندس نیاز پیدا می‌کنید؟

ایده کلی یک پروژه ساختمانی چیزی است که نیاز به یک معمار، یک مهندس یا هر دو را نشان می‌دهد. مثلاً تعمیر یا راه‌اندازی تأسیات فاضلاب بنا به یک مهندس نیاز دارد اما طراحی یک دفتر اداری، کار معمار است.

اما برای ساخت هر بنایی، حتی یک بنای ساده، به هر دوی این متخصصان نیاز است. در طراحی ساختمانی که از هر نظر بدیع و خاص باشد باید از هر دوی این تخصص‌ها بهره برد. همچنین در تعمیرات، بازسازی یا تغییر کاربری یک بنا هر دوی این تخصص‌ها مورد نیاز هستند.

چالش‌های همکاری معماران و مهندسان

به‌طور سنتی، معماران و مهندسان در فرایند طراحی، ارائه پروپوزال و ساخت بنا با هم مشارکت می‌کردند اما هر یک پس از دیگری بخشی از کار را برعهده می‌گرفت. این روش اکنون کنار گذاشته شده است و در پروژه‌های امروزی به همکاری نزدیک‌تر این دو به دور از سلسله مراتب تصمیم‌گیری نیاز است.

در شیوه سنتی، معمار جداگانه ساختمان را طراحی می‌کرد و سپس طرح خود را به مهندس می‌داد تا ایرادات آن را شناسایی و رفع کرده و ناکارآمدی‌های سازه را برطرف کند. سپس پروژه را به پیمان‌کار می‌دادند تا تخمین بزند که چقدر هزینه دارد. در ادامه پروژه ساخته می‌شد.

رابطه بین معمار و مهندس با پیشرفت سیستم‌های ساختمان‌سازی تغییر کرده است. اکنون وقتی معمار در مراحل اولیه طراحی مفهومی سازه است، از مهندس مشاور کمک می‌گیرد و او بررسی می‌کند که آیا پروژه قابلیت اجرا شدن دارد یا خیر.

وقتی روند ساخت آغاز می‌شود، مهندسان مسئولیت بیشتری بر عهده می‌گیرند و اجرای پروژه را مدیریت می‌کنند. اغلب این مراحل جداگانه طی می‌شوند و تخصص‌های مختلف ارتباط چندانی با هم ندارند و وقتی کار یکی تمام می‌شود، دیگری وارد می‌شود. هر متخصص مسئول بخش کوچکی از پروژه ساختمان‌سازی است که مربوط به خود اوست.

رویکرد دیگری در میان معماران و مهندسان در حال ظهور است که شیوه تفکیک وظایف را در پروژه‌های ساختمان‌سازی کلاً زیر سؤال می‌برد. برای نمونه، سیستم تحویل یکپارچه پروژه (integrated project delivery) یا IPD به این معناست که در ابتدای پروژه، معماران، مهندسان، مدیران پروژه، مشتریان و پیمانکاران باید قراردادی مشترک امضا کنند که میزان مشارکت هر یک را در کل فرایند طراحی و ساخت مشخص می‌کند.

پروتکل‌های ارتباطی و فرایند انجام کار که در این قرارداد مشخص شده‌اند تضمین می‌کنند همه دست‌اندرکاران از فرایند پیشبرد پروژه در هر زمان آگاه هستند. این مشارکت بیشتر باعث کنترل بهتر کیفیت پروژه می‌شود. این رویکرد را می‌توان با ابزارهای دیجیتالی مانند سیستم مدل‌سازی اطلاعات ساختمان یا BIM همراه کرد که مدلی مشترک به همه ذی‌نفعان ارائه می‌دهد که می‌توانند در آن تغییرات لازم را اعمال کنند.

کلر اولسن (Clare Olsen) استادیار معماری و یکی از نویسندگان کتاب «مشارکت بین معماری و مهندسی» (انتشارات راتلج، ۲۰۱۴) می‌گوید: «این کار برخی از چالش‌های شیوه سنتی را که در آن معمار مسئول همه پروژه و اعمال مشورت‌های مهندسان بود برطرف می‌کند. در سیستم تحویل یکپارچه پروژه، کسانی که نقش اصلی را در ساخته شدن یک بنا دارند با هم جمع می‌شوند و قراردادی امضا می‌کنند که کار تیمی آنها را تضمین می‌کند.»

کالیگان از معماران شرکت SOM می‌گوید: «رابطه بین این متخصصان باعث می‌شود طرح مفهومی بنا پیش از ساخته شدن مورد بررسی قرار گیرد و این بدان معناست که همه باید در تحقق پروژه نهایی نقش پررنگ‌تری ایفا کنند. معمار دیگر نمی‌تواند یک مشکل در طراحی خود را به مهندس بسپارد و از او بخواهد آن را حل کند.» در حالت ایده‌آل مهندسان باید ایده‌های طراحی داشته باشند که مشکل فنی طرح را حل کند.

اگر این اتفاق نیفتد، ممکن است ایرادات سازه‌ای فاجعه‌باری به وجود بیاید،‌ اما رایج‌ترین پیامد منفی این عدم هماهنگی، افزایش هزینه، زمان و آسیب به محیط زیست در فرایند ساخت است. به گفته کالیگان، پیامد ناخواسته دیگری که ممکن است پیش بیاید این است که «عدم هماهنگی بین طراحی و فرایند ساخت ممکن است باعث شود بنا بیش از حد گرم یا سرد باشد یا منافذ هوای زیادی داشته باشد. همچنین عدم همکاری بین معمار و مهندس باعث می‌شود بنا فضاهایی داشته باشد که برای تغییراتی که ممکن است لازم باشد در یک یا دو دهه آینده در بنا صورت بگیرند انعطاف‌پذیری لازم را نداشته باشند.

راه‌های افزایش همکاری بین معماران و مهندسان

در کتاب «مشارکت بین معماری و مهندسی» که پیشتر به آن اشاره کردیم، اولسن و مک‌ نامارا، دیگر نویسنده کتاب، از معماران و مهندسان خواسته‌اند که مهم‌ترین معیارهای خود را برای استخدام کارکنان بیان کنند. آن دو با کمال تعجب دیدند که مهم‌ترین معیار این دو گروه برای استخدام، مهارت و استعداد طراحی نیست بلکه «توانایی همکاری مؤثر» است.

سیستم مدل‌سازی اطلاعات ساختمان یا BIM یکی از ابزارهای فراوانی است که در اختیار معماران و مهندسان قرار دارد و می‌توانند از آن برای بهبود همکاری بین‌رشته‌ای خود استفاده کنند. فرایند مدل‌سازی اطلاعات ساختمان به متخصصان امکان می‌دهد در مراحل پیش از ساخت، در حین ساخت و پس از ساخت درباره بنا به اطلاعات دقیق‌تری دسترسی پیدا کنند.

نرم‌افزارهای طراحی سه‌بعدی مانند Autodesk Revit نیز به معماران و مهندسان کمک می‌کنند از همان آغاز تصمیمات درست بگیرند و با پیگیری از مشکلات اجرایی، در وقت و پول صرفه‌جویی کنند. اولسن می‌گوید: «سیستم مدل‌سازی BIM امکان می‌دهد فرایند طراحی با مشارکت بیشتری اتفاق بیفتد و پروژه ساخت بنا کارآمدتر پیش برود.»

 کالیگان می‌گوید وقتی دسترسی لحظه‌ای به یک مدل دیجیتالی فراهم باشد، اعضای تیم می‌توانند بیشتر با هم تبادل نظر کنند. برای نمونه آنها می‌توانند در عرض یک هفته سیستم‌های تهویه مطبوع مختلف را آزمایش کنند و ببینند کیفیت هوای درون ساختمان چه تغییری می‌کند. او می‌گوید: «به این روش می‌توان خیلی سریع‌تر از قبل در مورد مسائل مهم تصمیم‌گیری کرد.»

سیستم مدل‌سازی BIM علاوه بر ایجاد تصویر دقیق از جزئیات فنی، امکان ارتباط شفاف را نیز فراهم می‌کند. پاول مک‌گیلی (Paul McGilly) که در شرکت Buro Happold مهندس است و از سال ۲۰۰۵ با شرکت Revit همکاری می‌کند، می‌گوید: «شفافیت در فرایند اجرای یک پروژه بسیار مهم است و باعث می‌شود بدانیم دیگران مشغول چه کاری هستند یا قرار است چه کاری بکنند.»

شرکت Revit ابزاری تولید کرده است که به کمک آن می‌توان تغییرات جزئی طرح و مواردی از این دست را که در سیستم مدل‌سازی BIM ایجاد شده‌اند شناسایی کرد. مک‌گیلی می‌گوید: «نمی‌توانیم از معمار بخواهیم که این تغییرات را برای ما ترسیم کند. اگر چنین چیزی از یک معمار بخواهید، احتمالاً کاری که می‌کند این است که یک ایمیل می‌زند و در آن توصیفی کلی در مورد تغییراتی که انجام داده می‌نویسد. این کار از نظر من برای انتقال درست تغییرات ایجاد‌شده در پروژه‌های بزرگ و با مساحت زیاد کافی نیست و در این پروژه‌ها ما اغلب با ضرب‌الاجل‌های جدی‌تری مواجه هستیم که کار را دشوارتر می‌کند.

در شرکت SOM که پیشتر در مورد آن صحبت کردیم، همه پروژه‌ها با دعوت از همه متخصصان مربوطه شروع می‌شود و آنها در مورد مفهوم طرح با هم بحث می‌کنند، فضای پیرامون بنا را بررسی می‌کنند و توافق یا عدم توافق خود را با پروژه پیشنهادی اعلام می‌کنند. سپس تیم‌ها طرح‌های مربوطه را تهیه می‌کنند و شمای کلی از فرایند کار ارائه می‌دهند.

کالیگان یکی از معماران این شرکت می‌گوید:‌ «ما متخصصانی از همه رشته‌ها داریم و از آنها می‌خواهیم هر کدام برای یک پروژه خاص سه ایده ارائه دهند که به بهتر شدن آن پروژه کمک کند. طبق تجربه من، تولید این ایده‌ها کار ساده‌ای نیست.»

نکته مهم این است که در این سازوکار، ایده خوب ممکن است از طرف هر متخصصی از هر رشته‌ای ارائه شود و فقط مخصوص معماران نیست. دعوت از متخصصان همه رشته‌های مربوط به ساختمان‌سازی در مراحل اولیه پروژه، باعث می‌شود همه اعضای تیم در جریان کلیت طرح قرار بگیرند و نقاط تاریکی که در کار طراح وجود دارند، برای همه روشن شوند.

پنج نمونه از همکاری پیشرو معماران و مهندسان

یک. موزه آینده در دبی

  2 موزه آینده در دبی: چالشی فراتر از استانداردهای طراحی و ساخت موزه

موزه آینده در دبی معماران و مهندسان را به چالش کشید تا فراتر از طراحی‌های استاندارد ساختمان‌های موزه‌ای بیندیشند. این بنا را شرکت Killa Design طراحی کرده است و مهندسی آن برعهده شرکت Burro Happold بوده است. این موزه به شکل یک قطره اشک است که فضایی خالی در مرکز آن دارد، اما پیچیده‌ترین بخش این سازه نمای آن است.

نمای این ساختمان با پنجره‌هایی که با حروف عربی پوشانده شده است ساخته شده و ۱۲۴۰ پنل فولادی ضدزنگ و فایبرگلاس دارد. کل فرایند طراحی این پروژه از مفهوم و طرح تا تهیه اسناد مربوط به ساخت و ساز در نرم‌افزار Revit انجام شده است.

  3 برج او. ۱۴ در دبی: نوآوری در جزئیات ساختمان

برج او. چهارده (O-14) در دبی ایده‌های معماری مربوط به ساختار بنا و جزئیات تزئینی را متحول کرده و جای آنها را عوض کرده است. شرکت معماری SOM که ایده‌های معماری گراهام کان را در مورد اکسپرسیونیسم ساختاری بنا دنبال می‌کند، در ساخت این بنای بلند به‌جای اینکه عناصر ساختاری را به‌عنوان ویژگی‌هایی نمایی آن در ترکیب‌بندی کلی به کار ببرد، خود نمای ساختمان را منبع اصلی استحکام سازه و همچنین جنبه اصلی زیبایی‌شناسی آن قرار داده است. این نما کاملاً مجزا از کف سازه است.

مهندس سازه این نما Ysrael A. Seinuk و مهندس مکانیک آن شرکت ARUP است و آنها پوسته بتنی سوراخ‌سوراخی ساخته‌اند که ساختمان را سر پا نگه داشته است، هرچند حفره‌های آن صرفاً کارکرد زیبایی‌شناسانه دارند.

سه. استراحتگاه مارینا بی سندز در سنگاپور

  4 استراحتگاه ماریا بی سندز در سنگاپور در هنگام طلوع آفتاب به همراه Singapore Flyer و چند هتل مهم

این استراحتگاه که توسط شرکت معماری Safdie Architects و شرک مهندسی ARUP ساخته شده است، سه برج ۵۵طبقه‌ای دارد و در مترمربع ساخته شده است. این مکان که همه امکانات تفریحی از جمله کافه، بار، رستوران و استخر را در خود جای داده است، منظره‌ای خیره‌کننده دارد و جایی ایده‌آل برای وقت‌گذرانی و استراحت است.

این سازه یک کازینو، مرکز همایش، هتل، شهربازی، فروشگاه، کلوپ شبانه و موزه نیز دارد. این بنا یکی از بلندترین کنسول‌های جهان را دارد ‌که عرض آن ۷۰ متر و حدود یک‌سوم طول یک هواپیمای جت است.

چهار. مجموعه هادسون یاردز در نیویورک

  5 مجموعه بسیار عظیم هاسون یاردز در نیویورک شاهکار معماری و مهندسی

مجموعه بسیار عظیم هاسون یاردز در نیویورک که ۹ متر بالاتر از خط راه‌ آهن قرار دارد، شاهکار معماری و مهندسی است. این مجموعه در منطقه‌ای در غرب منهتن ساخته شده است که پر از آسمان‌خراش است و در بالای شبکه‌ای از خدمات شهری و ده‌ها خط راه‌ آهن فعال قرار گرفته است که در تمام طول مدت ساخت این مجموعه فعال بوده‌اند و این به معنای پیچیدگی‌های بسیار رد روند ساخت بوده است.

مهندس سازه این پروژه Thornton Tomasetti و مهندس محیط زیست و ژئوتکنیک آن شرکت Langan است. بیشتر این مجموعه از قطعات بتن پیش‌ساخته و فولاد ساخته است. درون این سازه عظیم شبکه‌های لوله‌های مایع برای خنک کردن هوای گرم وجود دارد. یک شرکت طراحی فضای سبز به نام Nelson Byrd Woltz به محوطه آن گیاهان و درختان فراوانی اضافه کرده است.

پنج. پلی اینترنشنال پلاتزا در پکن

دفتری که شرکت SOM برای یک مؤسسه چینی در پکن ساخته است، آخرین نمونه تکامل بیان ساختاری کان و گراهام است. این برج ۳۱طبقه که هسته آن بتنی است، در نمای بیرون الگویی مورب از فولاد دارد که در کنترل بارهای عمودی و جانبی بسیار کارآمد است.

این ساختار پیچیده و چشمگیر، هم کارکرد زیبایی‌شناسانه دارد و هم هر یک از بخش‌های آن نقش سازه‌ای مهمی ایفا می‌کنند. معماران و مهندسان شرکت SOM همه تکیه‌گاه‌های سازه‌ای بنا را در حاشیه ساختمان قرار داده‌اند که سیستمی غلاف‌مانند ایجاد کرده‌ است. به کمک این تکیه‌گاه‌ها، در فضای داخلی این ساختمان از شیشه فراوان استفاده شده است و ستون‌های داخلی ندارد. همچنین دو دهلیز ۱۰۰متری دارد که تقریباً تا بالای برج می‌روند.

جمع‌بندی

کلید موفقیت در طراحی ساختمان، تعریف چشم‌انداز پروژه و بررسی راه‌های مختلف تحقق آن به کمک مهندسان است. درک تفاوت معماران و مهندسان و تعیین ساختارها و روش‌های کاری که امکان برقراری ارتباط مؤثر بین این دو را فراهم کنند، در هر پروژه ساختمانی بنیادی قوی و ضروری ‌است.

معماران همواره نگران کارایی و پایداری بنا هستند و می‌خواهند با صرف حداقل انرژی ممکن، عملکردهای ساختمان اجرایی شوند. این چیزی است که اغلب نیازمند مدیریت فنی سطح بالاست.  وقتی معمار در مراحل اولیه طراحی مفهومی سازه است، از مهندس مشاور کمک می‌گیرد و او بررسی می‌کند که آیا پروژه قابلیت اجرا شدن دارد یا خیر. وقتی روند ساخت آغاز می‌شود، مهندسان مسئولیت بیشتری بر عهده می‌گیرند و اجرای پروژه را مدیریت می‌کنند.

سیستم تحویل یکپارچه پروژه (integrated project delivery) یا IPD به این معناست که در ابتدای پروژه، معماران، مهندسان، مدیران پروژه، مشتریان و پیمانکاران باید قراردادی مشترک امضا کنند که میزان مشارکت هر یک را در کل فرایند طراحی و ساخت مشخص می‌کند. پروتکل‌های ارتباطی و فرایند انجام کار که در این قرارداد مشخص شده‌اند تضمین می‌کنند که همه دست‌اندرکاران از فرایند پیشبرد پروژه در هر زمان آگاه هستند. این مشارکت بیشتر، باعث کنترل بهتر کیفیت پروژه می‌شود.

نویسنده: زک مورتیس، خبرنگار حوزه معماری

مترجم: بهناز دهکردی

منبع: Red Shift

به خانواده بزرگی بپیوندید که هر ساله با طی کردن دوره‌های مجتمع فنی تهران، مسیر کسب درآمد و تحول‌آفرینی را برای خود هموار کرده‌اند. مجتمع فنی تهران دریچه ورود آسان به بازار کار است. با شرکت در دوره‌های کوتاه‌مدت مجتمع فنی تهران و دریافت مدارک معتبر و بین‌المللی می‌توانید با اعتماد به نفس وارد بازار کار شوید و به‌سرعت به درآمد مطمئن برسید.