امروزه « مد پایدار » موضوعی بسیار مورد بحث است که به‌طور فزاینده در رسانه‌ها و سمینارها در سراسر جهان مورد بررسی قرار می‌گیرد. شرکت‌های پوشاک بیشتر و بیشتر در حال تغییر مدل‌های کسب‌وکار و بهبود زنجیره‌های تأمین خود در جهت کاهش اثرات کلی زیست‌محیطی، بهبود شرایط اجتماعی و وضعیت کارگران در کارخانه‌ها هستند. 

همچنین امروزه شاهد افزایش آگاهی در میان مصرف‌کنندگان، به‌ویژه نسل‌های جوان‌تر هستیم. ممکن است برخی افراد به‌درستی این پرسش را مطرح کنند که آیا عبارت « پایدار » باید در رابطه با صنعت مد مورد استفاده قرار گیرد یا خیر؟ این اصطلاح بنا به تعریف به مصرف سریع اشاره دارد. بنابراین اصطلاح بهتر شاید «مد پایدارتر» باشد.

وقتی در مورد مد پایدار مطالعه می‌کنیم، متوجه می‌شویم اشکال گوناگونی از این نوع مد وجود دارد. برخی از بازیگران و افراد مهم بر تولید لباس‌های سازگارتر با محیط‌ زیست تأکید می‌کنند، در حالی که برخی دیگر از مزایای لباس دست دوم یا وینتیج حمایت می‌کنند. گروهی نیز بر مزایای تعویض، اجاره یا قرض گرفتن لباس‌ به‌جای خرید لباس‌های تازه تولید‌شده تأکید دارند. همه استراتژی‌هایی که تولید و مصرف آگاهانه‌تر لباس را از نظرگاه‌های زیست‌محیطی، اجتماعی و اخلاقی ترویج می‌کنند، گام‌های مهمی به سوی یک صنعت پایدارتر بر می‌دارند.

آنا بریسمار در مؤسسه « استراتژی سبز » هفت شکل اصلی تولید و مصرف مد پایدارتر را شناسایی کرده است که در شکل زیر مشاهده می‌کنید:

تمام این جنبه‌ها باید در هر لباس جدیدی که تولید می‌شود ترکیب شوند. از این رو، هر لباس باید ابتدا بر اساس تقاضا یا سفارش (شماره ۱)، با کیفیت بالا و طراحی با عمر زیاد (شماره ۲)، به شیوه‌ای سازگار با محیط زیست (شماره ۳) و با در نظر گرفتن جنبه‌های اخلاقی (شماره ۴) تولید شود.

  در ادامه، لباس باید با مراقبت درست، تعمیر و شاید طراحی مجدد به مدت طولانی مورد استفاده قرار گیرد (شماره ۵). هنگامی که یک محصول دیگر مورد استفاده نیست، باید آن را به یک مغازه دست دوم تحویل دهید، به مؤسسات خیریه اهدا کنید یا به دوستان، اقوام یا شاید فروشگاه‌های مبادله کالا بدهید تا عمر فعال آن طولانی‌تر شود (شماره ۶ و ۷).

هنگامی که لباس کاملاً فرسوده شد، باید آن را به محل جمع‌آوری و بازیافت مواد نساجی باز گردانید تا بتوان از آن در تولید لباس‌های جدید یا سایر محصولات نساجی استفاده کرد. این ایده‌آل‌ترین چرخه عمر یک لباس است و باید به‌جای خرید لباس‌های تازه تولید‌شده، به فکر اجاره، امانت گرفتن، تعویض لباس (شماره ۶) یا خرید لباس‌های دست دوم یا قدیمی (شماره ۷) باشیم.

به این ترتیب این مدل، هفت شکل مد پایدار را از دیدگاه مصرف‌کننده و تولید‌کننده نشان می‌دهد. اگرچه در حالت ایده‌آل لباس‌ها و سایر محصولات مد باید به روشی که در بالا توضیح دادیم تولید و مصرف شوند، اما در واقعیت هنوز این اتفاق نمی‌افتد.

چیزی که بیشتر باید به دنبال آن باشیم، این است که هر فرد سعی کند نوع مد پایدارتر را که برای وی مناسب‌تر است بیابد. همه این اشکال و انواع لزوماً برای همه افراد به یک اندازه مناسب نیستند، زیرا هر یک از ما نیازها و ترجیحات متفاوتی دارد. 

برخی از افراد و به‌خصوص جوان‌ترها ترجیح می‌دهند کمد لباس‌ خود را دائم به‌روز کنند و مدام لباس‌های جدید بخرند. استفاده از لباس‌های دست دوم، تعمیر و بازسازی و اجاره و قرض گرفتن لباس بهترین راه حل برای اکثر افراد است. افرادی که لباس‌های تازه‌ را کسی تا به حال آنها را نپوشیده ترجیح می‌دهند و در لباس پوشیدن سبک ثابتی هستند، بهتر است از لباس‌های سفارشی یا طرح‌های با کیفیت بالا که هرگز آسیب نمی‌بینند استفاده کنند.

برخی افراد نیز ترجیح می‌دهند کمد لباس خود را با لباس‌های نو پر کنند که به‌شیوه سازگار با محیط زیست و طبق قواعد منصفانه و اخلاقی تولید شده‌اند و اینها مواردی هستند که این افراد هنگام خرید لباس جدید در نظر می‌گیرند.

خرید لباس‌های جدیدی که به شیوه‌ای آگاهانه از نظرگاه محیط زیستی، اجتماعی و اخلاقی تولید می‌شوند، چیزی است که همه ما باید تا حد امکان به دنبال آن باشیم، اگرچه ممکن است قیمت آنها تا حدودی بالاتر از لباس‌های دیگر باشد.مجتمع فنی تهران :

ترجمه و تنظیم: بی‌تا ریاحی دهکردی